روز پنجم شهريور، از سوي شهردار محترم تبريز به سمت معاون فني و عمراني منطقه دو منصوب شدم.
روز پنجم شهريور، از سوي شهردار محترم تبريز به سمت معاون فني و عمراني منطقه دو منصوب شدم.
عجبا كه با فاصله اندكي از نوشتن پست قبلي كه در واقع اصل آن مربوط به دهسال پيش مي شود، ناگهان در همان جايگاه مورد نقد قرار مي گرفتم. بلافاصله به بازخواني مطالب پست مورد نظر پرداختم تا ببينم ديدگاهم تغيير مي كند يا نه ! مطالب زير حاصل اين تلاش است. خودتان قضاوت كنيد.
در سير تاريخي عمران و آبادي شهرهاي ايران از ديرباز به لحاظ قدمت تاريخي، تحصيلكردگان معماري قبل از همه حضور داشته اند. با تاسيس دانشكده هاي فني و مهندسي و داير شدن رشته هايي كه ما امروزه به نام عمران (با زيرشاخه هايش) از آن ياد ميكنيم، با تعداد قابل توجه فارغ التحصيل؛ هر ساله شاهد حضور اين مهندسان در تمامي سطوح تصميم سازي و تصميم گيري عمران و آبادي سرزميني بوديم. تا جايي كه حتي در دوره اي معماري نيز تا حدودي در هاله فراموشي مي رود و اقدامات دستگاه هاي متولي عمران سرزميني رنگ مهندسي تري به خود مي گيرد. در اين فضاي نا برابر تخصص هاي لازم براي اداره امور مملكتي و در هرم نا متجانس سلسله مراتبي برنامه ريزي از سطح ملي تا جزء پروژه؛ سالياني سپري مي شود و رفته رفته عوارض يكسونگري ها و عدم جامع نگري ها به مقوله عمران شهري نمايان مي شود.
شهر ها به شكل آزار دهنده اي همه شبيه هم مي شوند و مولفه هايي كه بتوان بافت هاي شهري را از هم تشخيص داد؛ هر روز بيشتر رنگ مي بازند. با بازنگري هايي اساسي كه بعد از انقلاب اسلامي در شكل و محتواي رشته هاي دانشگاهي و سرفصل هاي هر رشته صورت مي گيرد، كم كم توازن و تعادل جاي عدم تقارن را در هرم سلسله مراتبي اداره امور مملكت مي گيرد. در نتيجه اين حركت تكويني و زايش درونزاي تخصص هاي مورد نياز در عرصه هاي برنامه ريزي، طراحي، تصميم سازي و تصميم گيري راجع به آباداني سرزمين، و همنوا با آهنگ شكلگيري قوانين و مقررات لازم براي اداره امور شهرها؛ امروزه شاهد انبوهي از تحصيلكردگان رشته هاي متنوع حول محور برنامه ريزي و ساختن و اداره شهرها هستيم.
اما آنچه كه كماكان بر فضاي تخصصي رشته هاي دخيل در عمران و آبادي شهري سايه افكنده است؛ نوعي واگرايي و عزلت گزيني هر كدام اين رشته هاست. و در اين وضعيت درست در لبه اتصال اين تخصص ها گپ هايي پديد آمده .....