"فقرشهری" به ظاهر یک پدیده اقتصادی است ولی به نظر می رسد حداقل از زاویه موضوع حاشیه نشینی، فقرشهری زاییده اقدامات بی برنامه عمران ملی و فقدان باور به اجرا و پایش طرح آمایش سرزمین در سنوات گذشته بوده است که منجر به پیدایش حاشیه نشینی های حاشیه شهر و حاشیه نشینی های وسط شهر شده است(!). فقدان انسجام مفهومی و ضابطه ای در طرح های توسعه شهری تبریز و وجود قوانین ناسخ و منسوخ بین بخشی فی مابین وزارتین مسکن و شهرسازی و کشور از سال های دهه پنجاه، باعث شده در شهر تبریز محلاتی پیدایش یافته و شکل بگیرند بدون هیچ گونه طرح، برنامه و نقشه، که امروزه شهرداری تبریز باید با سعه صدر تمام عیار، نسبت به اصلاح و بازسازی آنها اقدام نماید. بسیار عیان است که فقر شهری معلول نوع نگاه غیر هوشمندانه و غیر سیستماتیک به تبریز و نادیده گرفتن کنش و واکنش های موجود و تشدید شوند با شهرهای اطراف و تحت نفوذ بوده است. نگاه صلبی در تعریف محدوده های شهری و بی اعتنایی به واقعیت جریان جمعیتی به حاشیه شهرها در نتیجه فروپاشی اقتصاد روستایی از یک سو و فقدان ابزارهای مناسب بازدارنده و کنترلی در دست شهرداری ها از سوی دیگر، موجب شکل گیری سکونتگاه های غیر رسمی شده است که انصافاً اگر از همان ابتدا توجه می شد و آن قسمت های شهر داخل محدوده قرا می گرفتند امروز چنان نبودند که هستند. ای کاش روزی را ببینیم و شاهد باشیم که برنامه ریزی و شهرسازی در ایران از چنبره انفعال خارج شود و از تاثیرگذاری جریان های غیر رسمی در تبیین و تعیین تکلیف وجب به وجب محدوده های شهری خلاصی یابد.