یک از اصلی ترین عناصر کیفی محیط شهری به تاکید متخصصان مسائل شهر، "خوانایی" می باشد. در تناسببا فرهنگ، عادات و هنجارهای شهری ایران و تبریز، مشکلات و ایرادات بسیاری در ارتباط با نام گذاری بر مکان های عمومی- و خصوصی- می توان بر شمرد که هرکدام به اندازه ای از خانایی و روایی شهر و سکونت و تردد در آن می کاهند...
یکی از جلوه های بصری و در عین حال، مفهومی شهرها؛ نوشتارها مختلفی است ما در فضاهای شهری اعم از معابر، سردرب اماکن و... می بینیم. صرف نظر از ماهیت عملکردی این نوشتارها، به لحاظ بصری و ادبی و ... نیز این نوشتارها از اهمیت خاصی در معرفی عمومی و اختصاصی شهر و ساکنان آن و گردانندگان آن برخوردار هستند.
اغتشاش بصری و مفهومی و معنایی، از جمله چالش هایست که امروزه شهرهای کشور به ویژه شهر ما تبریز با آن درگیر است. در نوشتار حاضر فعلاً در حد طرح موضوع به اختصار نمونه هایی از آن و مصادیقی واقعی بیان و سعی در محور بندی و چارچوب دار نمودن بحث برای ارایه راه حلی علمی و عملی میگردد:
1- نام گذاری ها خیابان ها به صورت چند قسمتی(شرقی - غربی):
شریعتی شمالی- شریعتی جنوبی/ بهار شرقی - بهار غربی
این نوع نامگذاری ضمن اینکه اساساً هیچگونه اجبار و الزامی ندارد، در مواقعی که اسم مورد نظر از قداست و حرمت ویژه ای برخوردار باشد، ایجاد اشکال می نماید.
2- کاستن از جایگاه واقعی بزرگان شهر و کشور (!)
استفاده نادرست از اسامی مشاهیر به صورتی که منجر به تحقیر یا کاهش شان حقیقی ایشان می شود. نوشتن عبارن"استد جعفری" به جای " علامه جعفری" در تابلوهای معرفی خیابان مذکور.
3- رعایت عدم تناسب در استفاده از اسامی مشاهیر:
نامگذاری کوچه ای فرعی با عبارت"علامه جعفری" یا "شهید مطهری"
4- ترجمه های به درد نخور:
خیابان شهید مطهری(sh.motahhari street). به راستی مخاطب این ترجمه من درآورده ای کیست؟ اگر جهانگردان مخاطب هستند، بایستی به ترجمه و انتقال مفهوم شهادت مزین می گشت. چون